توضیحات
پوستر بزرگ دندان
مشخصات: اندازه ۶۰*۹۰ سانتی‌متر، جنس: کاغذ گلاسه ۱۵۰ گرمی سلفون شده
دوزبانه: فارسی و انگلیسی
مناسب برای دانش آموزان، دانشجویان، مراکز آموزشی، مطب پزشکان
ناشر: انتشارات عصر اندیشه
مولف: دکتر فرهاد همت خواه
دندان از بخش‌های گوناگونی ساخته شده‌است. ۱. تاج دندان (بخشی که روی لثه است) ۲. ریشه دندان
خش خارجی تاج دندان (crown) از مینا (enamel) پوشیده شده‌است که از لحاظِ میزانِ سختی و معدنی بودن، شباهت بسیاری به استخوان دارد.
هرچند که برخلافِ استخوان ترد و شکننده است. مینایِ دندان عمدتاً از جنس هیدروکسی آپاتیت است.
رنگ مینا می‌تواند از زرد روشن تا سفید مایل به خاکستری باشد.
در زیر مینا، عاج (dentin) قرار دارد که استحکام آن کمتر از مینا است و همچنین برخلاف آن بافتی زنده است و در مقابل تحریکاتْ حساسیت از خود نشان می‌دهد.
رنگِ عاج زرد روشن است و ساختار توبول مانند دارد.
عاج از مغز دندان یا همان پالپ نگهداری می‌کند.
گونه‌های دندان
تعدادِ دندان‌هایِ شیری بیست عدد (در هر آرواره ۱۰ عدد) بوده که به مرور می‌افتند و ۳۲ عدد دندانِ دائمی جای آنها را می‌گیرند. تکامل این دندانها از دورهٔ جنینی آغاز می‌شود و بعد از تولّد در سنینِ شش ماهگی در می‌آیند.
تعداد دندانهای دائمی، ۳۲ عدد (۱۶ عدد در هر آرواره) اند. رشد آنها از شش ماهگی آغاز می‌شود و تا بیست سالگی ادامه می‌یابَد که دندان‌هایِ عقل در می‌آیند.
دندان‌هایی که در وسط و قسمت جلویی دهان هستند و به راحتی قابل دیدن‌اَند، دندانهای پیشین نام دارند. ۴ دندان پیشین در بالا و ۴ دندانْ در پایین قرار دارند. دندانهای پیشین سطحِ صافی دارند و برای بُریدن و خُردکردن به‌کار می‌روند.
چهار دندانِ نیش در مجموعْ در دهان هستند که ۲ تایِ آنها در بالا و دو تایِ دیگر در پایین قرار دارند. این دندان‌هایِ نوک‌تیز برای پاره‌کردن غذا و سوراخ‌کردن استفاده می‌شود.
به هشت دندان کوچکی که دوبه‌دو کنارِ دندان‌هایِ نیش قرارمی گیرند، دندان‌هایِ آسیایِ کوچک گفته می‌شود.
به دوازده دندان که در چهار بخش انتهاییِ طرفینِ فک‌های بالا و پایین قرار می‌گیرند، دندانهای آسیای بزرگ گفته می‌شود. آنها را دندانهای آسیای اول، دوم، سوم (دندان عقل) نیز می‌نامند.
وقتی فرد به سن ۱۶ تا ۲۰ سالگی می‌رسد، ۴ دندان آسیایِ بزرگِ (آسیای بزرگ سوم) وی در انتهایِ دهانْ شروع به رشد می‌کنند که با نامِ دندانِ عقل شناخته می‌شود. این دندانها در جویدن غذا نیز تأثیر به‌سزایی ندارند، اما بعضی افراد معتقدند که این دندانها در انسانهای اولیه برای جویدن و خُرد کردن غذا به کار می‌رفته‌است.
